گاهی والدین بایدهایی برای کودکان ترسیم می کنند مانند اینکه "تو باید بهترین باشی!" یا "تو نباید اشتباه کنی!". با این بایدها والدین پیامی را به کودک می دهند؛ "آنان به کودک می گویند که تو زمانی ارزشمند هستی که همه امور را به شایستگی انجام دهی و حق هیچگونه اشتباهی نداشته باشی، زیرا اشتباه تو یعنی بی مصرف بودن و بی ارزش بودنت پس تا حد مرگ تلاش کن تا در نزد دیگران ارزشمند باشی...!" حال کودک به سمت کمالگرایی هدایت می شود تا بواسطه آن بتواند احساس ارزشمندی درونی را بدست آورد. واقعیت این است که احساس ارزشمندی این کودک به کارهایی که بدون نقص انجام می دهد، گره خورده است و اگر زمانی کودک دچار اشتباه شود یا در کاری شکست بخورد این حس ارزشمندی نابود شده و جای خود را به حس بی ارزشی می دهد. این روند آنقدر ادامه می یابد تا جایی که فرد هیچ لذتی از موفقیت هایش نمی برد زیرا در اعماق وجودش با این اندیشه دست و پنجه نرم می کند که "باید بهتر از این می شد و این چیزی نیست که من می خواستم و من بی ارزشم!" به مرور فرد از درون می شکند و از عزت نفسش چیزی باقی نمی ماند و این است که آمار افسردگی و خودکشی در جامعه افزایش می یابد و چشم باز می کنیم می بینیم با جامعه ایی بیمار روبه رو هستیم، جامعه ایی که نمی داند چه می خواهد فقط می خواهد رقابت کند و به هر قیمتی به پیروزی دست یابد. رقابت های بیمارگونه ایی که هم به خود شخص و هم به اطرافیانش زخم های علاج ناپذیری وارد می کند. ویدئوی زیر بسیار زیبا کمالگرایی را به تصویر می کشد.
مژگان حاج رسولیها
